Berneński Pies Pasterski

Berneński Pies Pasterski
Klasyfikacja FCI 45
Pochodzenie	Szwajcaria
Wielkość	psa: 64-70 cm, suczki: 58-66 cm
Waga	psa: 45-60 kg, suczki: 35-50 kg

Włos []

Długi, ale nie wymaga strzyżenia; gładki lub lekko sfalowany. Zaleca się czesanie berneńskich psów pasterskich dwa razy w tygodniu przez około pół godziny. Sierść berneńczyka nie ma tendencji do filcowania się.

Umaszczenie[]

Maść podstawowa kruczoczarna z ciemnym (brązowo-czerwonym) podpaleniem na policzkach. Nad oczami, na wszystkich kończynach i na klatce piersiowej - białe zaznaczenia.

Usposobienie[]

Pies pasterski jest z natury stateczny i spokojny. Bardzo szybko się uczy. Spokojnym tonem i wyrozumiałością można nauczyć go wykonywania bardzo wielu komend. Nie potrzebuje rozległych przestrzeni, ale lubi regularne, długie spacery. Zdecydowanie woli towarzystwo swojego pana od zabawy psimi zabawkami. Bardzo nie lubi, gdy się go do czegoś zmusza, wszelkie działania "na siłę" są w jego przypadku nieskuteczne. Czujny i odważny. Łagodny i oddany wobec zaufanych osób, przyjazny także dla nieznajomych.

Stosunek do człowieka[]

Pies bardzo bliski człowiekowi. Służy swojemu właścicielowi chętnie i z zapałem. Jest przyjacielski, uczuciowy i nie prawia większych kłopotów. Dobrze czuje się w dużym mieszkaniu, a najlepiej w domu. Jest mało aktywny w domu, jednak nie powinno się zostawiać go samego na dłużej niż 6 godzin. Wymaga codziennego spaceru przez około 45 minut. Może sprawiać problemy, na przykład kopiąc w ogródku. Berneńczyk nie boi się podróżować ani samochodem, ani pociągiem. Potrafi każdego z domowików odbarzyć miłością, ale zawsze wybiera sobie osobę, której pozostaje bezgranicznie oddany. Jest bardzo towarzyski. Uwielbia dzieci. Przywiązuje się wiernie do swego właściciela i miejsca. Nie jest agresywny.

Historia rasy[]

Berneński pies pasterski pochodzi od doga tybetańskiego. Prawdopodobnie jego przodkowie towarzyszyli rzymskim legionistom. Pierwszy klub rasy powstał w 1909 roku w Szwajcarii. Wiadomo, że już w XVI wieku psy tej rasy pomagały mieszkańcom Alp przy gospodarskich pracach. Dawniej, używano ich również do ciągnięcia wózków z mlekiem, które rozwożono z górskich hal do małych osad położonych w dolinach. Znaczny wpływ na rozwój berneńczyka wywarł Albert Heim. Jako wielbiciel psów pasterskich starał się je opisać. To właśnie on w 1908 roku zaproponował nazwę rasy berner sennenhund, rok po opublikowaniu pierwszego standardu rasy. Berner sennenhund to rasa popularna w Polsce. Berneńczyk bardzo dobrze sprawdza się jako pies pomagający niepełnosprawnym. Używa się także psów tej rasy do tropienia przestępców i poszukiwania ofiar pod gruzami.